“Ik oordeelde altijd nogal hard over mensen met schulden. Op tv zie je vaak beelden van mensen die roken, veel huisdieren hebben en geld over de balk smijten. Maar sinds de dialoog in Tynaarlo denk ik genuanceerder. Je hebt de omstandigheden vaak niet in de hand.” Aldus Carla Visscher, die zelf al sinds 2003 leeft van een bijstandsuitkering. 

Carla was actief en sportief en had een mooie baan. In 1994 maakte ze een reis door India en Nepal. Daar liep ze een ziekte op. “De specialisten in het ziekenhuis namen mijn klachten serieus, maar ze vonden de oorzaak niet. Daardoor kwam ik niet in aanmerking voor WAO. Ik kreeg wel een aantal jaren een wachtgeldregeling, maar sinds 2003 heb ik een bijstandsuitkering.”

Serieus genomen 

Carla scheidde en ze moesten hun huis verkopen. Lange tijd probeerde ze om toch aan werk te komen. “Maar ik heb heel weinig energie en een spierprobleem. Ik doe nu twee keer vier uur per week vrijwilligerswerk bij een opvang voor statushouders. De dag ervoor en erna doe ik heel rustig aan. Op die manier draag ik toch mijn steentje bij aan de maatschappij. Dat geeft mij voldoening. En gelukkig heeft de uitkeringsinstantie mij altijd serieus genomen en heb ik geen sollicitatieplicht. Ik krijg een vergoeding voor zowel de eigen bijdrage van mijn thuiszorghulp als voor de sportschool.” 

Streng voor mezelf

Ze weet het te rooien met de bijstandsuitkering. “Ik sta nooit rood, terwijl ik wel een auto heb. Die auto geeft mij vrijheid.” Tijdens de dialoog vertelde Carla de andere deelnemers hoe ze erin slaagt rond te komen. “Maar ik moet zeggen dat ik misschien wel té streng ben voor mezelf. Ik zit veel thuis om te voorkomen dat ik geld uitgeef. Maar ik heb toch voorgenomen om wat meer te gaan leven.” 

Van het kastje naar de muur 

Er werd ook gesproken over de rol van de gemeente. “Ik ben zelf vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Zo krijg ik thuiszorg. Een aantal jaren geleden was daarover veel gedoe. De thuiszorgorganisatie ging over de kop en het was een heel gedoe om dit over te hevelen. Dan belde ik met de gemeente, die me doorverwees naar sociale zaken. En die verwees me dan weer terug. Dat kwam omdat ze geen antwoord hadden op mijn vraag. Dat is volgens mij eenvoudig op te lossen door de vraag wel aan te nemen, uit te zoeken hoe het zit en er dan bij mij op terug te komen.”

Waardevolle bijeenkomst 

Carla kijkt terug op een waardevolle bijeenkomst, waarin ook een aanzet is gegeven om elkaar te helpen. “Voor een volgende keer zou het goed zijn als er een beleidsambtenaar van de gemeente bij zit. Die kan veel opsteken van de verhalen, knelpunten en behoeften van ons als inwoners.”